Narodni heroj – Mihailo Đurić iz Bos. Novog ( BiH )
Mihailo Đurić rođen je 12. decembra 1917. godine u selu Gornje Vodičevo, kod Bosanskog Novog. U porodici sa 20 članova, srednjeg imovnog stanja, Mihailo je stekao samo osnovno školovanje. Godine 1931. otišao je u Beograd, gde je izučavao mašinbravarski zanat, koji je završio 1934. godine.
Kao kalfa radio je jedno vrijeme u Novom Sadu. Još kao učenik povezao se sa naprednim radničkom omladinom, tako da sa bratom od strica, Slavkom Đurićem, učestvuje 1937. godine u štrajku metalskih radnika. Kao član URSS-ovih sindikata učestvovao je 1938. godine i u studentskim demonstracijama, kada je bio uhapšen.
Šestoaprilsko bombardovanje i okupacija Kraljevine Jugoslavije zatekli su ga u Beogradu. Kada se vratio u rodni kraj, aktivno je učestvovao u pripremama za ustanak. U masovnom pokretu naroda na Dobrljin, 30. jula 1941. godine Mihailo Đurić je s pištoljem, koji je doneo iz Beograda, savlado prvog ustašu, i došao do karabina.
Kada je među ustanike Kozare došao Josip Mažar Šoša, narodni heroj, tada član Štaba Kozarskog odreda, da formira partizanski četu, Mihailo Đurić je bio među prvima koji je neukim ustanicima pomagao da shvate prednosti partizanskog načina ratovanja, nad razvučenim frontovima oko Kozare. Kao desetar čete sa Mednjaka, on se naročito istakao u diverzantskim akcijama na Volinjskom i Strižanskom mostu i zasedama duž železničke pruge Sunja-Novi Grad-Banja Luka. Tih ustaničkih dana 1941. godine postao je član Komunističke partije Jugoslavije.
Učestvovao je u svim borbama koje je vodila njegova četa na Drakseniću i Turjaku, Podgradcima i Mrakovici, u slamanju otpora u Kozarcu i oslobođenju Prijedora. Krajem marta 1942. godine, kao komandir čete, koja je od prvaca Banje Luke obezbeđivala slobodnu teritoriju Kozare, Mihailo je neumorno radio, kako na vojnoj obuci i osposobljavanju omladinaca u četi za predstojeće borbe tako i na organizovanju SKOJ-a, AFŽ-a i na stvaeanju prvih organa narodne vlasti.
Na ovom položaju, njegova četa prva se sukobila sa jakim neprijateljskim snagama, opremljenim tenkovima i artiljerijom, koje su 10. juna 1942. godine krenule na Kozaru. U ovoj ofanzivi njegova četa vodila je neprestane borbe, koje su trajale više od mesec dana na sektorima od Krnjina i Mrakovice, do Vitlovske i Mlječanice; pošto više nije bio moguć proboj iz obruča, četa je raspoređena u manje grupe koje su, manevrišući pojedinačno, sačuvale svoju živu snagu.
Kada je 2. avgusta 1942. godine, u selu Bošnjacima, formirana Druga krajiška udarna brigada, postavljen je za komandira Treće čete Drugog bataljona. U prvoj akciji brigade, Mihailo Đurić kreće na Vrhpolje, važno ustaško uporište na putu između Ključa i Sanskog Mosta. U napadu na Vrhpoljski most, u obračunu s jedinm ustašom, na sredini mosta, trošna ograda nije izdržala i obojica su pali u plahovitu reku.
Celokupna Mihailova porodica učestvovala je u Narodnooslobodilačkoj borbi. Od petorice braće trojica su poginula, a majka i jedna sestra pale su kao žrtve ustaškog terora na Kozari.
Odlukom Vrhovnog štaba NOV i POJ, 9. septembra 1942. godine, proglašen je za narodnog heroja, među prvim borcima NOV i POJ. U „Biltenu Vrhovnog štaba“ br 20-22 o proglašenju Mihaila Đurića za narodnog heroja piše:
Po odluci Vrhovnog štaba NOV i POJ daje se naziv narodnog heroja drugu Đuriću Mihailu, komandiru 3. čete III bataljona II krajiške brigade. Drug Đurić je prošao kroz najteže borbe kozarskih partizana. Za vrijeme posljednje neprijateljske ofanzive na Kozari on se pokazao kao pravi heroj svoga naroda. U posljednjoj akciji kod Vrhpolja pokazao se do kraja odan svom narodu. Na mostu koji je htio da zapali poginuo je herojskom smrću sa posljednim riječima »Naprijed, drugovi, most se mora zapaliti«.
