Učesnica Narodnooslobodilačke borbe – Milka Minić iz Čačka ( Srbija )
Milka Minić rođena je 19. decembra 1915. godine u Čačku, gde je 1934. završila osnovnu školu i čačnsku gimnaziju. Na katedri za fiziku Filozofskog fakulteta u Beogradu diplomirala je 1938. godine. Do početka Drugog svetskog rata, 1941. godine, radila je kao profesor — najpre kratko u Kruševcu, a potom u Građanskoj školi u Valjevu.
Još kao učenica čačanske gimnazije pristupila je revolucionarnom omladinskom pokretu. Za vreme studija na Beogradskom univerzitetu pripadala je revolucionarnom studentskom pokretu i učestvovala u njegovim akcijama.
Godine 1936. primljena je u članstvo Saveza komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ) i Komunističke partije Jugoslavije (KPJ). Pored političkog rada na Univerzitetu, politički je delovala među radnicima fabrike „Moravija“ u Beograd i među radnicima i omladinom Čačka. Od 1939. do 1940. bila je član Mesnog komiteta KPJ za Čačak, a za vreme službovanja u Valjevu, aktivno je učestvovala u radu Mesnog komiteta KPJ za Valjevo, čiji je bila član.
Posle Aprilskog rata i okupacije Kraljevine Jugoslavije, 1941. godine, aktivno je učestvovala u organizovanju ustanka u valjevskom kraju. Pošto je kao profesor bila poznata u Valjevu, morala je preći u ilegalnost, da ne bi bila uhapšena.
Učestvovala je u organizovanju Valjevskog partizanskog odreda i bila njegov borac. Kao iskusan politički radnik, bila je član Okružnog komiteta KPJ za Valjevo, učestvovala na zborovima i vršila agitaciju za Narodnooslobodilački pokret (NOP) na terenu Kačera, Ljiga, Mionice i Krupnja.
Posle Prve neprijateljske ofanzive i povlačenja glavnine partizanskih jedinica u Sandžak, krajem 1941. godine, partizanski pokret u Srbiji, bio je u ozbiljnoj krizi. Početkom 1942. godine došlo je do uništenja Valjevskog partizanskog odreda, a Milka je marta 1942. godine u okolini Ljiga bila zarobljena od strane pripadnika Srpske državne straže (Nedićevci) i potom predata četnicima Draže Mihailovića, koji su je kao „istaknutog komunistu“ predali Specijalnoj policiji u Beogradu.
Kratko vreme boravila je u Banjičkom logoru, a potom je, na zahtev valjevske policije, prebačena u zatvor u Valjevu. Tokom boravka u valjevskom zatvoru, bila je mučena, ali je spletom srećnih okolnosti uspela da pobegne, juna 1942. godine.
Potom je Pokrajinski komitet KPJ za Srbiju, uputio u Šumadiju, gde je u svojstvu člana, a kasnije i sekretara Okružnog komiteta KPJ za Aranđelovac, radila na obnavljanju Šumadijskog partizanskog odreda. U jesen 1943. je PK KPJ za Srbiju uputio u tada tek formiranu Prvu južnomoravsku brigadu, gde je obavljala funkciju zamenika političkog komesara.
Zajedno sa brigadom, prešla je u Bosnu, a odatle je, marta 1944. godine, po nalogu PK KPJ za Srbiju, prešla u Šabac, gde je preuzela funkciju sekretara Okružnog komiteta KPJ i radila na obnavljanju Mačvanskog partizanskog odreda.
Posle oslobođenja Beograda, u jesen 1944. godine, učestvovala je kao delegat na zasedanju Velike antifašističke narodnooslobodilačke skupštine Srbije.
Poslednjeg dana zasedanja ove skupštine, 12. novembra 1944. godine, predsedavala je radom skupštine — bila je prva žena Srbije i Jugoslavije, koja je predsedavala ovakvo visokim telom. Početkom decembra, nakon oslobođenja Čačka, odlukom PK KPJ za Srbiju, postavljena je za sekretara Okružnog komiteta KPJ za Čačak i na ovoj funkciji ostala je sve do početka 1947. godine, kada je upućena na radu Vladu FNRJ u Beograd.
Bila je ministar bez portfelja u Vladi FNRJ i direktor Savezne direkcije za naftu. Uporedo sa ovim državnim funkcijama, obavljala je i funkciju organizacionog sekretara Gradskog komiteta KPS za Beograd.
Kasnije je bila birana za predsednika Kontrolne komisije NR Srbije i predsednika Komiteta za univerzitet, visoke škole i naučne ustanove NR Srbije. Polovinom 1950-ih postala je ministar prosvete u Izvršnom veći NR Srbije, a potom predsednik Saveta za prosvetu Saveznog izvršnog veća. Od 1962. godine bila je direktor Jugoslovenskog instituta za radnički pokret i na ovoj dužnosti je penzionisana 1972. godine.
Birana je za narodnog poslanika Savezne skupštine SFRJ i Skupštine SR Srbije, a bila je i član Saveta federacije. Birana je za člana Centralnog komiteta Saveza komunista Jugoslavije (od Sedmog kongresa) i Centralnog komiteta Saveza komunista Srbije. U periodu od 1963. do 1969. bila je potpredsednik Savezne konferencije SSRN Jugoslavije.
U vreme razbijanja Jugoslavije, početkom 1990-ih, zajedno sa suprugom, aktivno se suprotstavila politici Slobodana Miloševića. Bila je jedan od osnivača Društva za istinu o Narodnooslobodilačkoj borbi, koje su polovinom 1990-ih osnovali istaknuti učesnici Narodnooslobodilačkog rata, koji su istupili iz SUBNOR. Kasnije se povukla iz političkog života i zajedno sa suprugom, Milošem Minićem, živela u vikendici u blizini Čačka.
Umrla je 29. juna 2000. godine u Beogradu, gde je kremirana, a njena urna sahranjena je na gradskom groblju u rodnom Čačku.
Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima je Orden narodnog oslobođenja i Orden bratstva i jedinstva sa zlatnim vencem.
Milka Minić potiče iz revolucionarne porodice Janković iz Čačka, koja je aktivno učestvovala u Narodnooslobodilačkoj borbi. Njeni roditelji su pored Milke, imali još dva sina — starijeg Dragišu i mlađeg Milana. Milkin otac umro je pre početka Drugog svetskog rata, a majka Zorka je bila zatočena u Banjičkom logoru, od 27. aprila 1942. do njegovog rasformiranja početkom oktobra 1944. godine.[2]
Milin stariji brat Dragiša Janković, rođen 1914. godine, bio je štamparski radnik i saradnik Narodnooslobodilačkog pokreta. Nemci su ga streljali u dvorištu „Pivare” u Čačku, 18. septembra 1941. godine.[2]
Milkin mlađi brat Milan Bata Janković, rođen 1919. godine, bio je student medicine i jedan od istaknutijih komunista Čačka. Posle okupacije, kao član i instruktor OK KPJ za Čačak bio je organizator ustanka u čačanskom i dragačevskom srezu. Tokom oktobra i novembra 1941. godine bio je predsednik Odbora za borbu protiv pete kolone. Zarobili su ga četnici i posle strahovitog mučenja, zaklali u noću 24/25. novembra 1941. godine u selu Lisi, kod Ivanjice.
Njegova supruga Nadežda Nada Janković (devojačko Vilimanović), rođena 1920. godine u Atenici, takođe je bila student medicine i član KPJ. Učestvovala je u organizovanju ustanka u Čačku i okolini, a kasnije je prešla na rad u okupirani Beograd. Početkom 1942. godine je uhapšena i odvedena u Banjički logor. Pošto je bila u drugom stanju, na zalaganje drugih zatvorenica, nije odmah streljana. Streljana je 7. juna 1943. godine u Jajincima.