DJURO DJAKOVIC – Narodni heroj iz Slavonskog Broda (Hrvatska)
DJURO DJAKOVIC (Brodski Varoš, kod Slavonskog Broda, 30. novembar 1886 — 1929), metalski radnik, organizacioni sekretar CK KPJ i jedan od najistaknutijih boraca radničke klase.
Rođen je 30. novembra 1886. godine u selu Brodski Varoš, kod Slavonskog Broda.
Kao metalski radnik u Sarajevu, je 1905. i 1906. godine učestvovao u prvim radničkim štrajkovima u Bosni, a 1910. godine je bio istaknuti omladinski rukovodilac u Sarajevu.
Po izbijanju Prvog svetskog rata 1914. godine zbog istupanja protiv rata je uhapšen i od strane austrijskog vojnog suda kao „veleizdajnik“ osuđen na smrt. Kasnije je amnestiran i upućen na prisilni rad u Arad i Komoran.
Po povratku u Kraljevinu SHS, bio je član Centralne uprave Saveza metalaca BiH i uprave Glavnog radničkog saveza BiH. Jedan je od organizatora velikog štrajka građevinskih radnika, 1919. godine.
Učesnik je Kongresa ujedinjenja Socijalističke radničke partije Jugoslavije (komunist), održanog aprila 1919. godine u Beogradu. Godine 1920, na Vukovarskom kongresu KPJ, izabran je u Centralno partijsko veće KPJ, a na izborima za Ustavotvornu skupštinu Kraljevine SHS, je izabran za narodnog poslanika. Bio je funkcioner klasnih ravolucionarnih sindikata i jedan od organizatora velikog štrajka husinskih rudara.
Godine 1921. Djuro Djakovic bio je delegat KPJ na Trećem kongresu Kominterne u Moskvi. Više puta je bio hapšen, mučen i proganjan, a od 1922. do 1926. godine bio je interniran u rodno mesto. Po odlasku u Zagreb, 1926. godine postao je sekretar Oblasnog odbora Saveza metalaca Hrvatske.
Jedan je od najistaknutijih boraca protiv frakcija u vrhovima KPJ. Od 1927. do 1928. godine bio je na “Lenjinovom“ univerzitetu u Moskvi, a u zemlju se vratio kao opunomoćenik Kominterne za sprovođenje Otvorenog pisma upućenog članovima KPJ. Na Četvrtom kongresu KPJ u Drezdenu 1928. postao je organizacioni sekretar CK KPJ.
Kao veliki protivnik šestojanuarske diktature, Đuro je, uhapšen u Zagrebu, 20. aprila 1929. godine, zajedno sa Nikolom Hećimovićem, sekretarom Crvene pomoći. Posle četiri dana mučenja, zagrebačka policija je, pod izgovorom, izviđanja na jugoslovensko-austrijskoj granici i utvrđivanja kanala kuda su komunisti ilegalno prelazili u Austriju, dovela Đuru i Nikolu Hećimovića u mesto Sveti Duh.
U popodnevnim časovima, 25. aprila, pri spuštanju u jednu klisuru prema austrijskoj granici, ubijeni su sa motivacijom da su pokušali bežati. Ekshumacijom leševa, izvršenom 8. maja 1929. godine, ustanovljeno je da ja na žrtve pucano s preda, čime je dokazano smišljeno ubistvo.
Prvu vest o ovom zločinu objavila je 29. aprila austrijska štampa, nakon čega je zagrebačka policija, koja je planirala da ovo ubistvo zadrži u tajnosti, izdala zvanično saopštenje.
Na dvadesetogodišnjicu pogibije, 25. aprila 1949. godine, njegovi posmrtni ostaci su svečano preneti u Beograd i sahranjeni u grobnicu na Kalemegdanu pored posmrtnih ostataka Ivana Milutinovića i Ive Lole Ribara.
