Godišnjica smrti Pavle Vujsića – 01.10.1988 – YU KALENDAR
Na današnji dan
01. oktobra 1988. godine
Godišnjica smrti Pavle Vujsića
Pavle Vujsić jugoslovenski glumac prepoznatljiv po ulogama u fimovima i serijama „Ko to tamo peva“, „Maratonci trče počasni krug“, „Povratak otpisanih“ i mnogim drugim. Rođen je 10. jula 1926. godine na Cetinju. Preminuo je 1. oktobra 1988. godine u Beogradu.
Premda je po struci bio pravnik Vuisić je od 1950. do 1986. godine snimio 129 dugometražnih i 14 televizijskih filmova, te 17 televizijskih i šest mini serija. Dobitnik je brojnih nagrada i priznanja, poput „Zlatne arene“, Sedmojulske nagrade, Oktobarske nagrade grada Beograda, nagrade „Car Konstantin“ i drugih
Studirao je pravo i sve do početka 1950ih ogledao se u novinarstvu (Radio-Beograd). Nepunu sezonu glumio je u Pančevačkom pozorištu, istovremeno je statirao na filmu (“Čudotvorni mač”, 1950, Voje Nanovića) i bezuspešno se pokušavao upisati na Akademiju za pozorišnu umetnost. Filmsku karijeru otpočinje epizodnom ulogom u “Šolaji” 1955. godine Voje Nanovića.
Ubrzo nakon te uloge dobija glavnu ulogu u Nanovićevom filmu “Tri koraka u prazno” 1958. godine, i za tu ulogu dobija Zlatnu plaketu “Arena” na festivalu u Puli.
Jedan od retkih istaknutih filmskih glumaca koji ništa ne duguju pozorištu, tokom čitave karijere (više od sto filmova) izuzetnom je jednostavnošću življenja i glumljenja (“činilo se da kao da uopšte ne glumi, da je uvek isti”) uvek iznova provocirao kritičare na pokušaje da odgonetnu tog “glumca prvog plana”, koga i A. Latuada (Vuisić je glumio u njegovoj “Stepi”, 1962) svrstava u sam vrh evropske filmske glumačke elite.
Pavle Vujsić upoređivan je sa Žanom Gabenom, Spenserom Trejsijem, Orsonom Velsom, M. Simonom i H. Baurom, izdvajan kao neponovljiva ličnost, gigant jugoslovenske filmske glumačke umetnosti, Vuisić je svojom pojavom, izražajnim licem, diskretnom i ležernom glumom, te nekom elementarnom istinitošću znao nadograditi i loše scenarijske predloške.
Osobenjak posebne vrste (slobodno je vreme provodio na reci Savi, daleko od društvene i kulturne javnosti, nikada nije izgovarao tekst kako je napisan, nije prihvatao svoje materijalno učešće u filmu, neprofesionalnost, gubljenje vremena, svoj je rad naplaćivao odmah). Bio je glumac najšireg dijapazona i bez određenog “faha”, koji je mogao podjednako sugestivno igrati sve što odgovara njegovoj “robusnoj i pitomoj prirodi”.
Iako često u situaciji da prihvati sve što mu ponude, glumio je i u filmovima najistaknutijih reditelja, pa mu je uloga djeda u “Događaju” (1969) Vatroslava Mimice donela “Oktobarsku nagradu” grada Beograda i “Cara Konstantina” u Nišu, uloge u filmovima “Hajka” (Žike Pavlovića, 1977.), “Beštije” (Živka Nikolić, 1977.) i “Povratak otpisanih” (Aleksandra Đorđevića, 1976.).
“Zlatnu arenu” na festivalu u Puli 1977. godine dobija za iste filmove, a ujedno i za ulogu u ostvarenju “Leptirov oblak”, inače autorsko ostvarenje reditelja Z. Randića.
Iste godine za ovu ulogu dobija i nagradu Cara Konstantina u Nišu. Za ulogu u filmu “Razmeđa” iz 1973. godine, reditelja Kreše Golika dobija “Gran Pri u Nišu”. Već od 1957. godine igra uloge različitog opsega:
Vladimira Pogačića (Subotom uveče, 1957; SAM, 1959.),
Vatroslava Mimice (Prometej s otoka Viševice, 1965; Ponedeljak ili utorak, 1966: Seljačka buna 1573, 1975; Poslednji podvig diverzanta Oblaka, 1978.),
Žike Pavlovića (Neprijatelj, 1965; Buđenje pacova, 1967; Zaseda, 1969.),
Branka Bauera (Doći i ostati, 1965; Salaš u Malom ritu, 1976.),
Bore Draškovića (Horoskop, 1969; Život je lep, 1985.),
Veljka Bulajića (Bitka na Neretvi, 1969.),
Aleksandra Petrovića (Majstor i Margarita, 1972.),
Gorana Paskaljevića (Čuvar plaže u zimskom periodu, 1976; Pas koji je voleo vozove, 1977; Poseban tretman, 1980; Suton, 1983.),
Srđana Karanovića (Petrijin venac, 1980.),
Slobodana Šijana (Ko to tamo peva, 1980; Maratonci trče počasni krug, 1982.),
Gorana Markovića (Majstori, majstori, 1980) i
Emira Kusturice (Sjećaš li se Doli Bel, 1985.).
Glumio je i u više televizijskih serija (npr. Servisna stanica, Više od igre i Kamiondžije i u istoimenom filmu), koje su mu donele posebnu popularnost.
Godine 1959. dobio je tek osnovanu Sedmojulsku nagradu SR Srbije za filmsku umetnost, a kasnije i nagradu za životno delo “Slavica” na festivalu u Nišu idr.
Pokojni Pavle Vuisić je bio poseban lik među svom tom glumačkom ekipom. Počeo je u vreme kada su Čkalja i Mija Aleksić uveseljavali naord u radio emisiji “Veselo veče” a koje su zbog humora i slobode tamo negde pedesetih nazivali u okolnim zemljama neprijateljskim programom
Za razliku od svih glumaca koji za pozorište kažu “daske koje život znače” Paja je i sam rekao da njemu te daske ne znače ništa. Nije voleo i nisu ga zanimale pozorišne predstave.
Ali ono što je zanimljivo je da ni jednu scenu nisu ponavljali zbog njega – sve je izvodio sa neverovatnom tačnošću. A onaj čuveni čičica što je glumio u jedno sedam filmova, poznat po onom “Deco, decoo, decooo, decooo- ooooo-ooooooo” e njega je Paja doveo na film.
Inače i ličnom životu je bio čovek od dobrog ličnog društva i ljubitelj domaće rakije.
