Kako su se u Jugoslaviji izražavali različiti politički interesi

Kako su se u Jugoslaviji izražavali različiti politički interesi 

Brutalni ratovi u poslednjoj deceniji XX vijeka u kojima je nestala jugoslovenska država doveli su do šoka,a na raznim stranama čak i do izvjesne fascinacije . To stanje ima produženo dejstvo i predstavlja svojevrsnu blokadu analize onih uzroka ratova koji imaju dugo trajanje i dubok korijen.

Jugoslavija je smatrana državom koja je uspješno riješila svoju glavnu unutrašnju protivriječnost – nacionalno pitanje. Posle sukoba sa Staljinom 1948. godine, ona je još smatrana različitom od ostalih istočnoevropskih država, bez obzira na to što je i u njoj postojao politički monopol Komunističke partije. Glavni kriterij za ovo razlikovanje bila je otvorenost Jugoslavije prema svijetu.

Samim tim, Jugoslavija je, teorijski gledano, bila najpripremljenija za uključivanje u procese evropske integracije. Neočekivano, dogodilo se sasvim suprotno: Jugoslavija se našla na začelju istočnoevropskih država. Ušla je u ratove o čijem karakteru postoje različita tumačenja koja se toliko razlikuju, da idu do tvrdnji da ratova zapravo nije ni bilo.1 Iako proces disolucije Jugoslavije još uvijek traje, na prostoru bivše Jugoslavije nastalo je nekoliko nezavisnih, međunarodno priznatih država. Između ovih država danas postoje razlike, ne samo u pitanju njihovog pridruživanja Evropskoj uniji nego i u pitanju samog pridruživanja kao cilja. Da li se ovakav razvoj može smatrati paradoksalnim?

O raspadu Jugoslavije i ratovima devedesetih godina XX veka napisano je već mnogo knjiga koje čine čitavu jednu literaturu. Te su knjige vrlo različite provinijencije. One potiču iz pera istoričara, politikologa, sociologa, demografa, lingvista, antropologa, psihijatara. Svoja viđenja saopštili su i akteri događaja: vodeći političari, generali, diplomati, predstavnici međunarodne zajednice. Opsežna je i memorijalna literatura. Dostupni su i istorijski izvori.

“Ne želim nipošto da kažem da u svemu ovome dosad napisanom nisu postavljena prava pitanja. Hoću samo da utvrdim koja pitanja nisu postavljena a bitna su za razumevanje ishodišta, toka, aktera i vodećih ideja raspada Jugoslavije. Da bi se ova pitanja identifikovala mora se proširiti istraživačka osnova i moraju se analizirati istorijski izvori koji samo formalno nisu primarni”,kaže dr Latinka Perović

U najnovijim istraživanjima druge Jugoslavije dominiraju: totalitarni karakter vladajuće ideologije, politički monopol Komunističke partije, lična vlast Josipa Broza Tita, odnos snaga u svijetu posle Drugog svjetskog rata i mjesto Jugoslavije u hladnoratovskoj podjeli svijeta. Sve je to neizbježno, ali ništa ponaosob, pa ni sve zajedno, ne objašnjava način na koji je nestala jugoslovenska država. Pogotovo ako se uzme u obzir da su se druge socijalističke federacije, Čehoslovačka i imperijalni Sovjetski Savez, raspale na miran način.

Među dosad postavljenim pitanjima nema pitanja: da li su civilizacijski napredak i veliki međunarodni ugled Jugoslavije, te dvije neupitne karakteristike druge Jugoslavije, samo pažljivo uglačana površina i dobro kontrolisan okvir ispod kojih su, ili unutar kojih su tinjale protivriječnosti koje su kad-tad morale izbiti na površinu?

Esencijalna protivriječnost jugoslovenske države sadržana je u njenoj različitoj percepciji. Ona je karakterisala i prvu i drugu Jugoslaviju. Ne može se, dakle, reći da se ova protivriječnost nije dala identifikovati zato što ju je politički sistem ukrotio i spriječio da se ona manifestuje. Pitanje je samo gdje se i kako ona manifestovala.

To, svakako, nije bilo moguće među političkim elitama koje je vezivalo ideološko jedinstvo. Intelektualne elite bile su te koje su artikulisale različite nacionalne interese. Stoga, istraživanje intelektualnih elita – njihovog socijalnog porijekla i njihovih ideja o naciji, državi i društvu – postaje vrlo važno za razumijevanje ishoda jugoslovenske države.

Intelektualne i političke elite nisu se u istoj mjeri podudarale u svim narodima bivše Jugoslavije. U svakom od njih postojao je, međutim, prećutni konsenzus u percepciji Jugoslavije: kao centralizovane i unitarne ili kao savezne višenacionalne države.

Postkomunistička homogenizacija komunizma je razumljiva, ali ona vodi uprošćavanju istorije komunizma i dugoročno je neodrživa. Dio te istorije je i sukob Komunističke partije sa Staljinom 1948. godine. Postoje razlike i u percepciji ovog sukoba. Dugoročno, nisu bile najvažnije one razlike koje su se manifestovale preko kominformovaca. Oni su bili optuženi za izdaju i Partije i Države. Sama Partija nije se, međutim, odrekla staljinizma kao dogme, niti metoda imanentnih dogmi. Upravo tih metoda se držala u obračunu sa kominformovcima kao svojim glavnim unutrašnjim protivnikom. Suštinske razlike u percepciji pomenutog sukoba kristalisale su se u procesu i ispoljavale su se u osciliranju Jugoslavije između pokušaja udaljavanja od sovjetskog modela države i društva i vraćanja tom modelu. Da li se ove razlike mogu posmatrati sasvim nezavisno od razlika u percepciji jugoslovenske države?

Pedesete i šezdesete godine prošlog vijeka su vrijeme polemika, “borbi mišljenja”, u Jugoslaviji i na tragu su njenog pokušaja da se udalji od sovjetskog modela. Ali, za odgovor na postavljeno pitanje relevantne su one polemike između predstavnika intelektualnih elita koje su reflektovale stanovišta formalno jedinstvenih komunističkih političkih elita.

Prva takva polemika vođena je između Dobrice Ćosića, srpskog književnika i Dušana Pirjevca, slovenačkog istoričara i teoretičara književnosti. U ovoj polemici ništa nije bilo slučajno. Ni vrijeme, kraj 1961. – početak 1962. godine, kada postaje aktuelna reforma državnosocijalističke privrede s neizbježnim posledicama za politički sistem, posebno za odnose u federaciji. Ni mjesto: stranice književnih časopisa, u Beogradu Dela a u Ljubljani Naše sodobnosti, što je trebalo da stvori privid nepolitičke polemike. Ni središna pitanja polemike: nacija – integracija, slovenstvo – jugoslovenstvo.

U skoro pola vijeka, koliko je proteklo od polemike Ćosić – Pirjevec, sažeto je iskustvo koje opravdava njenu ocjenu kao anticipacije: Proročki ocrtana budućnost.U njoj su zapravo kristalisane one kontroverze unutar komunističkog pokreta do kojih još ne dopiru autori knjiga o Jugoslaviji, a bez čijeg komparativnog istraživanja nije moguće objašnjenje ishoda: geneza nacionalnih elita u Jugoslaviji i njihove različite pozicije u Drugom svjetskom ratu; nacija i integracija; Jugoslavija i republike.

Lične istorije polemičara ne bi bile zanimljive da ne reflektuju višestruke različitosti unutar komunističke elite u bivšoj Jugoslaviji.

Dušan Pirjevec i Dobrica Ćosić su vršnjaci: obojica su rođeni 1921. godine. I jedan i drugi imaju veze sa agronomijom: prvi je pred Drugi svjetski rat studirao agronomiju u Zagrebu, drugi je završio nižu poljoprivrednu školu u Aleksandrovcu. Obojica su učestvovali u antifašističkom ratu i upravo od ove formalno zajedničke činjenice počinju stvarne razlike u komunističkoj eliti koje njih dvojica reprezentuju.

Prvi je u rat ušao kao revolucionarni intelektualac, pripadnik već četvrte revolucionarne generacije slovenačke inteligencije; drugi je pripadao novoj inteligenciji koju je Partija stvarala nasuprot buržoaskoj inteligenciji. Igrali su duboko različite ali nesporno velike uloge: Dušan Pirjevec se, sa zadrškom, smatrao jednim “od najvećih Slovenaca XX veka”, Dobrica Ćosić, bez zadrške, “ocem nacije”.

Dušan Pirjevec je poticao iz primorske porodice koja je zbog italijanskih fašista morala da napusti zavičaj. Njegov otac bio je naučnik, slavist. Komunističkom pokretu je prišao još kao student i bio partijski kurir između Ljubljane i Zagreba, gde je tada boravio Tito. Privlačio ga je Miroslav Krleža. U partizanima je od 1941. do 1945. godine, i to “u šumi a ne u barakama na Rogu”,kako kaže Taras Kermauner aludirajući na Glavni štab Slovenije. U dvadeset trećoj godini bio je politički komesar divizije. Povjeravane su mu teške i odgovorne dužnosti; prebacivani su mu bezobzirnost, surovost, čak zločini. Još u toku rata, a naročito posle oslobođenja, nazivan je partizanskim “vojvodom”.

Posle oslobođenja, Dušan Pirjevec je postao šef slovenačkog Agitpropa, institucije sa velikom moći naročito u intelektualnoj sferi. Tu, za revolucionarnog intelektualca i nastaje pitanje: šta da radi u miru? Revolucija je, kako kaže Kermauner, “tražila pojednostavljenje ličnosti, jer je sve bilo na kocki, morao je svako postati jednosmjeran, efikasan, monolitan. Kraj rata donio je temeljnu promjenu.

Partija je nije htjela ni priznati ni dozvoliti; nastupala je zato sa sve redukovanijim monolitizmom. Slobodniji i autonomniji morali su se odlučiti za pluralniji odnos prema životu.” Pirjevec je bio jedan od njih. Rano je počeo da problematizuje revoluciju ali je nikad nije odbacio u cjelini. Ona za njega nije borba za vlast i položaj, već žrtva za čovečnost.

Partija nije podnosila alternativu, pogotovo onu koja se ređala u njenim vlastitim redovima. Neki od pripadnika četvrte generacije revolucionarnih intelektualaca ostali su u Partiji nastojeći da iznutra djeluju u pravcu postepene pluralizacije društva. Partija nije, međutim, mogla podnjeti autonomne ličnosti, samorefleksivne revolucionarne intelektualce bez kojih, kako kaže Kermauner, ne bi bilo ni Kučana.

U takvoj ulozi, Dušan Pirjevec je uticao na generaciju slovenačke inteligencije u formiranju a bio je u sukobu sa partijskim inteligentima koji su imali moć, ali ne i kulturu, pogotovo ne i dar. Razlaz je postao neminovan. Ako je u antifašističkoj borbi učestvovala bez ostatka, slovenačka komunistička inteligencija nije bila jedinstvena u izboru ciljeva posle rata.

Dušan Pirjevec je morao početi od nule. Naročito posle godinu dana provedenih u zatvoru (1948-1949). Ali, on je dokazao da “ako je čovjek ličnost, lako dođe sebi”. Nastavio je studije komparativističke književnosti koje je bio započeo još prije zatvora.

U Slovenačkoj akademiji nauka i umjetnosti priređivao je djela slovenačkih pisaca. Na Univerzitetu je prošao put od asistenta do redovnog profesora. Posle odbrane doktorata o Ivanu Cankaru (1963) važio je za najboljeg poznavaoca njegovog djela.

Predratni komunistički intelektualci, manje-više svi građanskog porijekla (diplomati Vilfan, Bebler, Vodopivec), koji su u Partiji predstavljali liberalnu manjinu, nisu nikad tretirali Dušana Pirjevca kao unutrašnjeg neprijatelja. Ali, ni oni među njima koji su se našli na visokim partijskim i državnim funkcijama nisu prestali da sa njim, čovjekom široke kulture i velikog uticaja na mlade, ipak računaju.

Najprije Boris Kidrič, koji je rano preminuo (1953). Potom, i naročito, Boris Krajger.Uostalom, Pirjevec se vratio u Partiju. Sve su ove činjenice važne za razumijevanje njegove pozicije u polemici sa Ćosićem. On je, nema sumnje, zastupao stanovišta koja su bila ne samo lična već i stanovišta pojedinca sa vrha partijske i državne strukture u Sloveniji.

Dobrica Ćosić je poticao iz seljačke porodice. U mladosti je pripadao bogomoljačkom pokretu Nikolaja Velimirovića. Svoje pristupanje komunističkom pokretu (1939) tumačio je kao reakciju na stanje u društvu: “Niko danas ne može da shvati koliko je bilo socijalno beznađe, korupcija, pokvarena vlast. Naročito su seljaci živjeli u velikoj bijedi, sa dugovima i neshvatljivo niskom cijenom poljoprivrednih proizvoda… Ćosić: “U meni se tada dogodila velika podjela: pravda pripada selu i seljacima, a sve nepravde su u varoši među kaputašima. Svako ko je tada ponudio prevrat, svako ko je rušio poredak i obećavao novi, bio sam mu pristalica.”  Komunistički pokret u Srbiji činili su studenti, srednjoškolci i seljaci.

U ratu, Dobrica Ćosić je bio partijski ilegalac i politički komesar odreda. Posle rata, završio je partijske škole; bio urednik lista omladine Srbije; radio u srpskom Agitpropu; biran za narodnog poslanika (1945–1957) u Narodnoj skupštini Srbije a zatim Jugoslavije.

Izvan kruga svojih saboraca i partijskih drugova, Dobrica Ćosić postaje poznat od 1951. godine. Tada je objavio svoj prvi roman “Daleko je sunce” koji je označio početak raskida Partije sa poetikom socijalističkog realizma u književnosti. Tim romanom Ćosić je zauzeo prvo mjesto u generaciji nove srpske inteligencije. Zatim su sledili njegovi romani karakterističnih naslova: “Korijeni” i “Deobe”. U prvom romanu zaokuplja ga srpsko selo u XIX veku, u drugom – traumatična tema novije istorije Srbije, građanski rat 1941–1945. godine. Za ove romane dobio je prestižne književne nagrade i stekao široku popularnost.

Sa književnom slavom Dobrice Ćosića rasla je injegova politička uloga. Njegova pozicija je bila i ostala jedinstvena. Govoreći uvijek u ime odgovornosti koju ima “kao pisac”, Dobrica Ćosić je u tekućoj politici mnogo više od njenog učesnika. U misijama koje je sam poduzimao, ili su mu bile dodjeljivane, teško je razdvojiti književno od političkog.

Dobrica Ćosić je bio prvi Jugosloven koji je 1952. godine, iz poriva književnika, posjetio Goli otok na kome su kominformovci prolazili kroz torturu. Iz istog poriva našao se u vrtlogu pobune u Mađarskoj 1956. godine koju su sovjetski tenkovi ugušili u krvi. Da bi se našao na ova dva neuralgična mjesta nije bila dovoljna samo njegova radoznalost “kao pisca”. Bilo je potrebno i povjerenje najužeg partijskog vrha. Bez tog povjerenja, Dobrica Ćosić se ne bi mogao naći ni u pratnji Tita na njegovom dugom putovanju (14. februar – 26. apri 1961) brodom “Galeb” po zemljama Afrike.

Naknadno, iz razgovora koje je sa Dobricom Ćosićem vodio Slavoljub Đukić, može se zaključiti da je Ćosić u polemiku ušao podstaknut od Tita koji ga je zatim ostavio na cjedilu. Ali i da ta epizoda nije uticala na njihove potonje odnose. Sudeći po razgovorima Dobrice Ćosića sa Slavoljubom Đukićem, a naročito po Piščevim zapisima Dobrice Ćosića, Tito se sa njim sretao i posle pomenute polemike. Da to nisu bili formalni susreti govori činjenica da tad sâm Ćosić smatra da još nije vrijeme da saopšti njihovu sadržinu.

Titov odnos prema sebi Ćosić tumači na sledeći način: “Ja mislim da je on (Tito – L.P.) u meni vidio čovjeka koji može i koji smije da ga istinito obavijesti o izvjesnim političkim pitanjima. Osobito u vrijeme kada je on počeo opsesivno da sumnja u lojalnost srpskog rukovodstva prema njemu, a imao je na umu uticaj i ličnost Aleksandra Rankovića”. Ali, ako je tako, onda upravo tu govori da je i sâm Tito bio svjestan one jedinstvene pozicije koju je imao Dobrica Ćosić. To sigurno nije mogla biti samo pozicija pisca, ma koliko on “kao pisac” bio veliki.

U polemici sa Pirjevcem, Ćosić je, sasvim izvjesno, zastupao vlastita stanovišta koja su se podudarala sa Titovim stanovištima. Ćosićeva i Pirjevčeva stanovišta u polemici stoje u istom odnosu u kom i jugoslovenski državni i partijski vrh, oličen u Titu – i republika, u konkretnom slučaju Slovenija. Obraćajući se, preko Pirjevca, Sloveniji, Ćosić se obraćao i svim ostalim republikama.

Veoma je važno vrijeme u kome je došlo do pomenute polemike. Te daleke 1961. godine obilježavana je dvadesetogodišnjica revolucije, odnosno ustanka. U partijskom vrhu već su bila otvorena pitanja o daljim pravcima razvoja društva i države. U raspravama su se iskristalisale dvije orijentacije: reformistička i dogmatska. Stožer ove druge struje bio je Tito, što je, uz snažnu podršku Aleksandra Rankovića, odlučilo odnos snaga u partijskom vrhu. Edvard Kardelj, rodonačelnik reformističke struje, arhiđavo za KP Sovjetskog Saveza od 1948. godine, posle ranjavanja u jednom lovu, otišao je u Englesku na liječenje, što je bilo tumačeno kao njegovo povlačenje.

Opasnost od vojne intervencije Sovjetskog Saveza bila je smanjena. Održan je XX kogres KPSS (1956), znalo se za Hruščovljev referat o zločinima pod Staljinom, došlo je do Beogradske deklaracije, odnosno do pomirenja Tita i Hruščova. Barem formalno, oslabio je spoljnopolitički razlog za unutrašnju koheziju višenacionalne Jugoslavije.

U polemici, Dobrica Ćosić kaže: “Nismo se mi ni juče voljeli više no danas. Što smo manje pokazivali svoj nacionalni egoizam, ‘zasluga’ je jedne političke konstelacije u kojoj se nalazila Jugoslavija i posle 1948. i niskog nivoa društvene strukture i nerazvijenosti naših potreba i zahtjeva.” U dubini pomenute polemike leži različito razumijevanje mogućnosti daljeg razvoja Jugoslavije, odnosno same jugoslovenske države, i u ovom istorijski novom razdoblju, kad je nivo društvene strukture bio viši, potrebe i zahtevi razvijeniji, a zemlja nije bila spolja ugrožena.

Iz više razloga u koje se ovom prilikom ne ulazi, te su razlike ostale neprevladane i u vladajućoj Komunističkoj partiji, da bi u novoj istorijskoj situaciji, u međunarodnoj konstelaciji bez blokovske podjele sveta, svoj ishod dobile u raspadu Jugoslavije. One su nadživjele i Jugoslaviju, i to kroz različite interpretacije njenog raspada.

Povod za polemiku bio je intervju Dobrice Ćosića zagrebačkom listu Telegram 20. januara 1961. godine. Na pitanje lista – “Je li još uvijek aktuelna tema da smo suviše pasivni u međurepubličkim kontaktima” – Ćosić je odgovorio da će ta tema biti aktuelna “dokle god postoje republike”.

Izrazio je mišljenje da najaktuelnijim oblikom međurepubličke saradnje smatra borbu protiv “povampirenih nacionalizama”. “Vidite li”, rekao je, “te srpske, hrvatske i slovenačke vampire, vidite li da mnogi nemaju brkove i bradu? Mlade, musave neke utvare. Ove bradate će, ipak, morati da pocrkaju jednog dana, ali ove, ove što rastu…” Već tada, u svojoj četrdesetoj godini, “umoran”, Ćosić je pozvao svakog da ga “propisno i javno” išiba ako “podliježe(m) starim strahovima”.

Na Ćosićev intervju Telegramu reagovao je Pirjevec glosom Izvinite, kako ste rekli? zapitavši da li to znači da će “pasivnost u međurepubličkim odnosima nestati tek onda kad republikâ ne bude više.”

U polemici koju je zapravo započeo Dobrica Ćosić svojim opširnim člankom O savremenom nesavremenom nacionalizmu, a nastavio Dušan Pirjevec svojim takođe opširnim člankom Slovenstvo, jugoslovenstvo i socijalizam izražena su dva različita shvatanja nacije iz kojih su proizlazila i različita shvatanja Jugoslavije, odnosno republika.

Pozivajući se na Marksa, Lenjina, Tita i Kardelja, Ćosić je obrazlagao teoriju o naciji kao istorijskoj pojavi i jasno joj pretpostavljao kao viši oblik integraciju, kakvim je smatrao i “socijalističko jugoslovenstvo”. Njegovim glavnim pretpostavkama smatrao je: socijalističku ideologiju, odumiranje države i internacionalizam. Svaka manifestacija posebnog, u konkretnom slučaju nacionalnog, ipso facto je nacionalizam, separatizam, birokratski egoizam – sve po definiciji retrogradno.

Kad se Ćosićevi prilozi u polemici liše retorike i depatetizuju, oni se apsolutno, čak ni po izrazu, ne razlikuju od tadašnjih referata na partijskim i državnim forumima. U državnosvojinskom odnosu, komunističkoj ideologiji i centralizovanoj državi podjednako se vide istorijske determinante Jugoslavije:

“Danas stvarno ne postoji antagonizam između nacionalnih i socijalističkih interesa. Izazivanje takvog antagonizma nužno vodi nacionalizmu ili klasnom sektaštvu. Ako nacionalna svijest u Jugoslaviji nije prožeta i socijalističkom sviješću, ona je nacionalistička, i, u našim društvenim uslovima, u suštini sitnoburžoaska, bez obzira što je mogu zastupati i ljudi sa partizanskim biografijama i u plavim odijelima i kačketima.

Jer stvarni nacionalni cilj i nacionalni interesi u ovim istorijskim determinantama nalazi se samo u klasnom cilju revolucije i socijalističkom interesu svih naroda Jugoslavije. Opredjeljenje je prosto i neumitno. Za sve koji se na jugoslovenskom tlu angažuju za ljudsku budućnost, alternative nema.”

U svom odgovoru Ćosiću, Pirjevec je najpre konstatovao da se radi o pitanjima čiji značaj prevazilazi ulogu koju svaki od njih dvojice igra u javnom životu: “nismo u pitanju ni Ćosić ni ja, ni njegov intervju ni moja glosa”. Zbog toga je potrebno, smatrao je Pirjevec, “sva ta pitanja… sagledati mirno, bez žurbe i bez nestrpljenja, a naročito s jasnom sviješću da je u pitanju zajedničko rješavanje zajedničkih problema, da je u pitanju određivanje zajedničkog puta…”

Za razliku od Ćosićevog odgovora koji je, po njemu, bio “pun… osjećajnog zanosa i ponekad, naročito u nekim ocjenama konkretnih pojava, izvanredno drastičan i čak apodiktički neopoziv”, Pirjevec se odlučio za drukčije razmišljanje i suštinski različit metod.

Dobrica Ćosić je govorio o pitanjima koja se bitno razlikuju po svom karakteru: s jedne strane, o pitanjima “koja imaju sasvim konkretno aktuelan, praktičan značaj”; s druge strane, o problemima “koji zadiru u područje načela”. Dušan Pirjevec – “samo o nekim… bitnim načelnim pogledima” Ćosića vjerujući da na taj način može doprinjeti “što potpunijoj dijagnozi konkretnih odnosa, mogućnosti i orijentacija”.Zato svoju javnu komunikaciju sa Ćosićem i nije smatrao polemikom već razgovorom: “S obzirom na takve namjere i čvrste odluke, nadam se da me izvjesne Ćosićeve suviše temperamentne i jednostrane interpretacije, da me izvjesne njegove osjećajne reakcije, te premalo kontrolisana vizija neće zavesti u podrobnu političku analizu”.

Držeći se rečenog, Pirjevec je govorio o naciji koja se tek kroz svoje ostvarenje iscrpljuje; odnosno o integraciji kao dugoročnom istorijskom procesu kome se daju različita značenja; odnosno o naciji kao konstitutivnom elementu slobodne individue; odnosno o demokratskom društvu koje uvažava razlike.

Pirjevčeva stanovišta o Jugoslaviji i jugoslovenstvu, o nacijama unutar jugoslovenske države i republikama kao nacionalnim državama na tragu je njegovog razumijevanja integracije. Nasuprot onima koji integraciju zamišljaju “tako što će prvo izgubiti svoju individualnost neke manje jedinice i manji organizmi”, koji su već uključeni u veće a ovi će se uključivati u još veće organizme i jedinice – Pirjavec je stvarnu integraciju smatrao mogućom samo ako svi ti organizmi i sve te jedinice “dožive takvu potvrdu samih sebe… do kraja iscrpu sve one zdrave energije zbog kojih danas nužno egzistiraju kao posebni, kao samostalni organizmi, kao posebne, kao samostalne jedinice”.

Zato je integracija “istovremeno i borba protiv ograničavanja i nasilja, borba za istinsku slobodu i potpunu ravnopravnost svih jedinica i organizama”.

U svom novom prilogu pod naslovom “Nacija, integracija, socijalizam” Dobrica Ćosić je izoštrio ton i ušao u polemiku koja, po Pirjevcu, nije mogla doprinjeti “proširenju baze… debate” već ju je “neukrotivom silovitošću” zatvorila “u uske okvire polemičkog dijaloga… u prvom redu svojim polemičkim metodom”.

Razlike između Dobrice Ćosića i Dušana Pirjevca bile su suštinske prirode. Ćosić ih je izvodio iz različitog odnosa prema marksističkoj teoriji nacije. Kao nepomirljiv marksist, podsjećao je Pirjevca da nacija nije vječna već istorijska pojava; da je ujedinjavanje u klasnom interesu proletarijata; da nacija nije bitni konstitutivni elemenat ljudske ličnosti.

Sa ovih pozicija posmatrao je Jugoslaviju, odnosno njene republike koje, uostalom, “ne predstavljaju nacionalne granice”. U revoluciji, isticao je Ćosić, jugoslovenski narodi “nisu negirali Kraljevinu Jugoslaviju – zajedničku državu, već samo (podv. L.P.) društveno-političke odnose u njoj, sadržaj i oblik političke vlasti, socijalnu strukturu vlasti”. Na taj način su Jugoslavija i socijalizam postali nedjeljivi.

Dobrica Ćosić je smatrao da se Jugoslavija već odredila prema raznim vidovima i metodima integracije u svijetu: kolonijalnoj, blokovskoj, onoj u prostoru “male Evrope” i “zajedničkog tržišta”, kao i prema unitarističkoj integraciji u Kraljevini Jugoslaviji. “Na takve integracije”, kaže Ćosić, “mi Jugosloveni jedinstveno gledamo.

Mi smo se radikalno odrekli sreće da budemo građani takvog svijeta, takve Evrope, takve Jugoslavije”. Iz ovog ugla, Ćosić je Pirjevčeva stanovišta o integraciji video kao “nacionalno odbrambena”, i to toliko da su ga podsećala na “slovensku bolečinu”.On, Pirjevec, jugoslovenstvo prihvata samo kao dio istovremene i univerzalne integracije svijeta: “zato integriranje u jugoslovenskim državnim okvirima uslovljava i sadržajem i intenzitetom integriranja sa Evropom i čitavim svijetom”.

U Jugoslaviji ranih šezdesetih godina nije se moglo raspravljati i razgovarati upravo o ovom poslednjem. Ćosić je zaključio polemiku obraćajući se čitaocima. Ustvrdio je da on i Pirjevec nisu istomišljenici, ali je kao glavni argument za prekid polemike naveo Pirjevčevu kritiku njegovog metoda kao staljinističkog. Ali, do dijaloga nije došlo ni kasnije.

Nacionalne protivriječnosti u Jugoslaviji pažljivo su držane u ravnoteži sa značajnim pokušajima da se sloboda i ravnopravnost naroda naznače kao pravac njihovog razriješavanja. Ti su pokušaji konstantno trpjeli poraze. Poslednji je bio odbijanje Ustava iz 1974. godine u Srbiji kada se ona našla na jednoj a sve ostale republike na drugoj strani. To otvara pitanje: da li je Jugoslavija zaista bila od svih istočnoevropskih zemalja najspremnija da se uključi u proces evropske integracije ili je ovaj proces samo ubrzao kristalizaciju njenih unutrašnjih protivriječnosti?

Ćosić je govorio o objektivnoj vrijednosti Pirjevčevih stanovišta. A Pirjevec mu je odgovorio da: “Pravedan i krajnji sud o objektivnoj vrednosti izriče samo vrijeme, izriče istorija. Određivanje objektivne vrednosti stvar je naučno tačnog proučavanja, i koliko-toliko poslednja riječ je moguća tek onda kad su u evidenciji sve činjenice, kad je dokučena čitava istina”.

Sada su činjenice evidentne. Dušan Pirjevec nije doživio raspad Jugoslavije. Ali, čini se, nije teško pretpostaviti kakav bi bio njegov izbor 1990. godine. Dobrica Ćosić je doživio raspad Jugoslavije i u događajima je igrao onu svoju jedinstvenu ulogu. Od tvrdog zagovornika integracije unutar jugoslovenske države, on je postao “otac nacije”. To nije paradoks kako bi, na prvi pogled, moglo da izgleda. Kada je ideologija “socijalističkog jugoslovenstva” ispražnjena od državnosocijalistčkog sadržaja, put do ideologa velikodržavnog nacionalizma bio je prije zakonit nego neočekivan.