Luka Vučinić – Narodni heroj iz Podgorice ( Crna Gora )

Luka Vučinić – Narodni heroj iz Podgorice

( Crna Gora )

Luka Vučinić rođen je 31. oktobra 1922. godine u Rogamima, kod Podgorice. Potiče iz učiteljske porodice. Osnovnu školu je završio u rodnom mestu, a gimnaziju je do sedmog razreda učio u Podgorici. Pošto je 1939. godine postao član Saveza komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ), bio je izbačen iz gimnazije, pa je školovanje morao nastaviti u Peći.

Aprila 1941. godine, posle okupacije Kraljevine Jugoslavije, napustio je Peć i vratio se u rodno mesto. Odmah se uključio u pripreme za ustanak i radio je na prikupljanju oružja, municije i druge vojne opreme. U Trinaestojulskom ustanku, učestvovao je u borbama u okolini Podgorice.

Zbog iskazane hrabrosti u prvim borbama, avgusta 1941. godine je bio primljen u članstvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ). Potom je bio određen za pratioca Blaža Jovanovića, sekretara Pokrajinskog komiteta KPJ za Crnu Goru i Ivana Milutinovića, delegata Vrhovnog štaba NOPOJ-a.

Aprila 1942. godine, kada je Blažo Jovanović preuzeo dužnost komandanta Zetskog partizanskog odreda, Luka Vučinić je bio određen za političkog komesara jedne čete.

Kao izuzetno hrabrog i sposobnog borca, Pokrajinski komitet KPJ za Crnu Goru ga avgusta 1942. godine, zajedno sa Radom Boškovićem i Petrom Sekulićem, upućuje iz Pipera u Bosnu, da uspostavi vezu sa Vrhovnim štabom i CK KPJ. Posle dvadeset dana probijanja kroz nepoznate krajeve i neprijateljsku teritoriju, uspevaju da izvrše zadatak. Luka tada ostaje u Bosni i stupa u Petu crnogorsku proletersku brigadu, u kojoj je kasnije bio postavljen za političkog komesara Druge čete u Četvrtom bataljonu.

Sa Petom crnogorskom proleterskom brigadom, prošao je mnoge borbe, a često se isticao hrabrošću. U napadu na selo Rosulje, blizu Bugojna, septembra 1942. godine, vešto se provukao pored neprijateljskih straža, uskočio u dobro čuvani logor, bacio bombe na ustaše, okupljene oko vatre i naneo im znatne gubitke.

Ubrzo potom, kod Bistrog, u blizini Travnika, bio je jedan od prvih boraca iz tri bataljona koji je ušao u neprijateljsko uporište. Tada je zarobljeno i ubijeno oko 200 neprijateljskih vojnika. Pred napad Četvrtog bataljona na voz i prugu Donji Vakuf-Bugojno, kada je trebalo uništiti dobro utvrđeni dvospratni bunker iz koga je kontrolisan jedini prelaz – most na nabujalom Vrbasu, odmah se sa još dva druga javio kao dobrovoljac i uspešno izvršio akciju.

Decembra 1942. godine, kada je glavnina Pete crnogorske proleterske brigade prebacila na teritoriju Skender Vakuf – Kotor Varoš – Banja Luka, Druga četa je posle desetodnevnih borbi, uspela da odbrani deo slobodne teritorije i da uhvati vođu četnička sa tog područja – Buda Todića. U znak priznanja Luki Vučiniću, na ovom poduhvatu, komandant brigade Sava Kovačević mu je lično poklonio pištolj zarobljenog četničkog vođe. Još jedan sličan podvig izveo je januara 1943. godine, kada je prilikom zauzimanja Šeher Varoši, zarobio ustaškog komandanta grada.

Na početku Četvrte neprijateljske ofanzive, kada je Četvrti bataljon razrušio prugu Donji Vakuf-Travnik, bio je opkoljen jakim ustaškim snagama od oko 800 ljudi. Tada je Druga četa bila određena kao zaštitnica, a Luka Vučinić je zatim da bi spasao što više svojih boraca, zajedno sa Vecom Radičevićem, narodnim herojem, štitio povlačenje.

Njih dvojica su tek sutradan uspeli da se vrate u četu, a do tada je većina boraca mislila da su poginuli. Druge noći bitke za Prozor, februara 1943. godine, Druga četa je uspela da uništi tri bunkera, prva prodre u grad i oslobodi taoce iz bioskopa. I ovog puta Luka i Veco Radičević, su bili prvi borci koji su ušli u Prozor. Prilikom oslobođenja Nevesinja, posle teške noćne borbe, otvorio je vatru na neprijatelja iz neposredne blizine i tako omogućio bombašima da se privuku i unište neprijateljsko utvrđenje. Ovim podvigom, bio je otvoren put prema Nevesinju, koje je bilo oslobođeno za sat vremena.

U proboju na Sutjesci, 13. juna 1943. godine, bio je teško ranjen – Luka Vučinić pao je pored svog komandanta Save Kovačevića. Osvestio se tek, kada su u njegovoj neposrednoj blizini, nemački vojnici ubijali preostale partizanske ranjenike. Napravio se mrtav, a zatim se odvukao do reke, gde mu je nekoliko dana ukazivao pomoć jedan ranjeni borac.

Potpuno iznemoglog, posle devet dana, našle su ga partizanke Ika Perović i Jagoda Bogićević i prenele do sela Izgori, a potom u okolinu Podgorice. O ovome događaju, pisao je i Vladimir Dedijer u svom „Dnevniku“.

Posle ozdravljenja, bio je postavljen za sekretara Mesnog komiteta KPJ u Piperima, na čijem području je tada u veoma teškim uslovima, jer je ovo bila četnička teritorija, radilo oko 120 ilegalaca, međusobno nepovezanih. Jedne noći, Luka Vučinić je sam razoružao četničku zasedu, a narednih dana je sa Vojom Todorovićem i Olgom Popović, upao u četnički štab u Kopilju i komandantu četnika Grujoviću postavio ultimatum da prestane s progonima ilegalaca.

On je ovo prihvatio, što je imalo veliko moralno dejstvo na pristalice NOP-a u Piperima. Nešto kasnije, u borbi s četnicima Baja Stanišića, Luka je bio teško ranjen. Slomljene noge, prenošen je s jednog mesta na drugo, dok nije prebačen u oslobođeno Berane, gde je postavljen za političkog komesara i partijskog rukovodioca Korpusne bolnice. Zbog ozbiljnosti povreda, bio je upućen u Italiju na lečenje, gde je bio operisan. Tokom boravka u Bariju, vršio je dužnost sekretara partijske ćelije u Sanitetskoj misiji.

Posle oslobođenja Jugoslavije, nalazio se na raznim rukovodećim dužnostima u organima bezbednosti. Najpre u Odeljenju za zaštitu naroda (OZNA) za Beograd i Jugoslaviju, potom u Upravi državne bezbednosti (UDBA) i Saveznom sekretarijatu unutrašnjih poslova (SSUP).

Bio je lični pratilac predsednika FNRJ Josipa Broza Tita, prilikom njegovih putovanja u – Veliku Britaniju, maja 1953. godine; Tursku, aprila 1954. godine; Grčku, juna 1954. godine; Indiju i Burmu, januara 1955. godine. Penzionisan je 1971. godine, kao specijalni savetnik Saveznog sekretara za unutrašnje poslove.

Umro je u Beogradu, 14. januara 1992. godine.

Nosilac Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima je Orden narodnog heroja, kojim je odlikovan 10. jula 1953. godine.