Narodni heroj – Jovan Jovo Kapičić
iz Cetinja ( Crna Gora )
Jovan Jovo Kapičić Rođen je 2. septembra 1919. godine u gradu Gaeti, u Italiji, gde je tada bila velika baza izbegle Crnogorske kraljevske vojske nakon Božićne pobune 1919. godine, protiv dinastije Karađorđević. Jovov otac Milo Kapa diplomirao je teologiju i bio je profesor bogoslovije, a 1918. crnogorski komita i član Crnogorske federalističke stranke. Pored Jova imao je još dvojicu sinova — Pavla i Vlada i kćerku Anku.
Jovan Jovo Kapičić je odrastao na Cetinju, gde je završio osnovnu školu i pet razreda gimnazije. U šestom razredu gimnazije bio je isključen iz škole zbog učešća u štrajku gimnazijalaca. Pošto je isključen bez prava na redovno školovanje u srednjim školama, morao je privatno da se priprema. Šesti, sedmi i osmi razred gimnazije i maturu položio je u Kotorskoj gimnaziji.
Veoma mlad se uključio u omladinski revolucionarni pokret. Kao petnaestogodišak, 1934. godine, je primljen u članstvo Saveza komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ), a dve godine kasnije i u članstvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ). Posle maturiranja, upisao je Medicinski fakultet u Beogradu, gde je do 1941. godine završio četiri semestra. U vreme dvogodišnjeg studiranja bio je vrlo aktivan u redovima komunističke omladine i studentskog revolucionarnog pokreta.
Na drugoj godini studija postao je sekretar partijske organizacije Medicinskog fakulteta, a nešto kasnije sekretar partijskog komiteta Beogradskog univerziteta. Učestvovao je u mnogim akcijama i demonstracijama koje je organizovala KPJ. Jovan Jovo Kapičić posebno je bio zapažen u demonstracijama 14. decembra 1940. godine i 27. marta 1941. godine. Zbog svog revolucionarnog rada nekoliko puta je hapšen i zatvaran.
Aprila 1941. godine, posle kapitulacije Kraljevine Jugoslavije, po zadatku Partije, upućen je u Crnu Goru gde je, jula 1941. godine, postao član Okružnog komiteta KPJ za Cetinje. Kao član Okružnog komiteta, aktivno je radio na organizovanju prikupljanja oružja, formiranju gerilskih grupa, jačanju organizacije KPJ i opštim pripremama za ustanak.
Kao jedan od organizatora Trinaestojulskog ustanka u cetinjskom kraju, i član Okružnog komiteta KPJ, imao je vidnog uspeha u dizanju i razvoju ustanka, kao i u njegovom ponovnom oživljavanju krajem leta i u jesen 1941. godine. Kao član Okružnog komiteta, novembra 1941. godine, izabran je za političkog komesara Lovćenskog bataljona, koji je poslat u Sandžak. S ovom jedinicom učestvovao je u Pljevaljskoj bici, decembra 1941. godine.
Kada je, 21. decembra 1941. godine u Rudom, formirana Prva proleterska NOU brigada, u njen sastav je ušao i Lovćenski bataljon. Jovan Jovo Kapičić je sve do oktobra 1942. ostao je u Prvoj proleterskoj, u kojoj se kao politički komesar Prvog crnogorskog bataljona više puta istakao u Igmanskom maršu. Najpre je pomagao u nošenju oružja, a onda je na leđima nosio svoje iznemogle i promrzle drugove; a februara 1942, zajedno sa komandantom bataljona Perom Ćetkovićem, prešao je hladnu i brzu reku Neretvu. Naročito se istakao u borbama s četnicima na sektoru Mojkovca i Kolašina.
U borbi na Durmitoru, 3. juna 1942. godine, među prvima je upao među nekoliko stotina četnika, što je izazvalo paniku u njihovim redovima i bataljonu omogućilo da bez gubitaka izvrši zadatak. Za ovaj podvig pohvaljen je od Vrhovnog komandanta NOP i DVJ Josipa Broza Tita.
Bio je među bombašima u borbama za Konjic i Livno, a oktobra 1942. godine postavljen je za zamenika političkog komesara Druge dalmatinske udarne brigade, s kojom se istakao u borbama tokom Četvrte i Pete neprijateljske ofanzive. Godinu kasnije postao je politički komesar Treće udarne divizije, a krajem 1944. godine i politkomesar Dvanaestog vojvođanskog korpusa NOVJ.
Posle oslobođenja Jugoslavije, 1945. godine, obavljao je visoke dužnosti u resoru ministarstava unutrašnjih i inostranih poslova. Bio je ministar unutrašnjih poslova u prvoj Vladi Narodne Republike Crne Gore, pomoćnik ministra unutrašnjih poslova FNRJ Aleksandra Rankovića, a potom ambasador FNR Jugoslavije u NR Mađarskoj (1956—1960) i Švedskoj (1961—1964), i na kraju pomoćnik Saveznog sekretara za informisanje u Saveznom izvršnom veću (SIV).
Jovan Jovo Kapičić kao general UDBE, početkom 1946. godine je iz Višegrada koordinirao operacijom hapšenja Draže Mihailovića, a potom je bio upućen u Crnu Goru, gde je kao ministar unutrašnjih poslova, rešio pitanje oko 650 tadašnjih odmetnika. A kasnije kao zamenik ministra unutrašnjih poslova Jugoslavije, Aleksandra Rankovića, bio je na komandnim dužnostima vezanim za Goli otok.
Bio je član Centralnog komiteta Saveza komunista Crne Gore i član Centralne revizione komisije Centralnog komiteta Saveza komunista Jugoslavije. Biran je za delegata za Peti, Šesti, Sedmi i Osmi kongres SKJ. Bio je član Predsedništva Savezne konferencije Socijalističkog saveza radnog naroda Jugoslavije i član Saveta federacije. Imao je čin rezervnog general-majora JNA.
U vreme raspada Jugoslavije, bio je protivnik politike Slobodana Miloševića, a kasnije se angažovao se u političkoj borbi za nezavisnost Crne Gore. Godine 2010. Tamara Nikčević je izdala knjigu „Goli otoci Jova Kapičića“, koja predstavlja obiman intervju s Jovom Kapičićem, u kojem on priča o svom životu.
Bio je u braku sa Milenom Kapičić, rođenom Ćetković (1920—2000), borcem-bolničarkom brigadnog saniteta Druge dalmatinske udarne brigade, s kojom se venčao 1944. godine. Njihov sin Dragan je bivši košarkaš i predsednik Košarkaškog saveza Srbije (KSS), a unuk Stefan glumac.
Preminuo je u 94. godini života u Beogradu, 9. decembra 2013. godine, posle kraće i teške bolesti. Jovan Jovo Kapičić sahranjen je na Gradskom groblju na Cetinju.
Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i više drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su — Orden jugoslovenske zastave sa lentom, Orden Republike sa zlatnim vencem, Orden partizanske zvezde sa zlatnim vencem, Orden zasluga za narod sa zlatnom zvezdom, Orden bratstva i jedinstva sa zlatnim vencem i Orden za hrabrost. Od inostranih odlikovanja, ističe se Orden Polarne zvezde Kraljevine Švedske. Ordenom narodnog heroja odlikovan je 10. jula 1950. godine.
