Kontrolisana pobuna: Punk u Jugoslaviji
Sukob sa Staljinom, 1948. godine bio je značajan ne samo za samostalni jugoslovenski put u socijalizam, već su se njegove posljedice osjećale i u domenu kulture. Za razliku od ostalih zemalja iza Gvozdene zavjese, Jugoslavija počinje da se otvara prema uticajima sa Zapada, a posebno Amerike. Dolazi do procesa amerikanizacije Jugoslavije, a on je, kako historičarka Radina Vučetić primjećuje, tekao kao dio širih procesa hladnoratovske propagande, u kojoj su “zaraćene” strane nastojale da nametnu pozitivne vrijednosti svoje kulture i svoj način života jugoslovenskom društvu.
Uticaj Amerike osjećao se u svim segmentima kulturnog života, a posebno na polju muzike. Vraća se interesovanje za džez, smatran u periodu nakon rata kapitalističkim produktom koji negativno utiče na socijalističku omladinu. Ubrzo džez zamjenjuje radikalniji muzički pravac – rokenrol. Šezdesetih godina su se na prostoru SFRJ čule prve distorzirane gitare, pa nastaje veliki broj vokalno instrumentalnih sastava (VIS). Ekspanzija rok sastava ubrzo je dovela do interesovanja tadašnje muzičke industrije koja počinje sa izdavanjem ploča jugoslovenskih autora i bendova. Na taj način, rokenrol kao muzika slobode postaje institucionalizovana, a time se smješta u okvire koji su omogućavali kontrolu nad njom.
Dok su i na Zapadu i Istoku rok bendovi imali status buntovnika, dotle su njihove kolege u SFRJ dobijali sve počasti, bili rado viđeni gosti na zvaničnim proslavama i otvoreno podržavani od socijalističkih vlasti. Situacija se djelimično promijenila pojavom slovenačke grupe Buldožer, koja je svojom muzikom “na tragu radova Frenka Zape”, jako uticala na generacije jugoslovenskih rok grupa. Pod kontrolom frontmena Marka Brecelja, svojim lucidnim tekstovima punim kritike uperene vlastima, te korištenjem provokativnih vizuelnih rješenja, Buldožer je uzdrmao javnost.
Kako je jugoslovenska omladina oduvijek pratila trendove, gotovo odmah po pojavi pank pokreta u Britaniji, prve informacije o novom muzičkom izrazu dospijevaju u tadašnje rok magazine. Novinski stupci su puni informacija kako se pankeri oblače, šta slušaju, kako se ponašaju. Već 1977. godine pojavljuje se prva pank grupa, Pankrti iz Ljubljane, što nije nimalo neočekivano ukoliko se uzme u obzir da je Slovenija bila najzapadnija republika SFRJ pa je svojim geografskim položajem bila najizloženija uticajima sa Zapada. Zanemarivši činjenicu da su došli iz visokih društvenih slojeva, Pankrti svojim kritičkim tekstovima otvaraju prostor za bujicu pank grupa širom Jugoslavije.
Iako je bilo za očekivati da će pojava pank muzike izazvati uznemirenje u jugoslovenskom establišmentu, osim javnog zgražavanja na pojavu raščupanih pankera, značajnije reakcije nije bilo. Izgleda da je samoupravno socijalističko društvo zatajilo na trenutak. U Titovom samoupravljačkom socijalizmu nije bilo ni nekakve centralne institucije za cenzuru, ni cenzure prije ili tokom umjetničkog procesa – ocjenjivan je konačni proizvod. Zadužene komisije krajem sedamdesetih godina bile su tad već fiksirane na tekstove, forma im je bila nevažna. To je omogućilo bar u prvi mah, nesmetano snimanje i promociju pank muzike. Tome su značajno doprinijeli pojedinci u okviru produkcijskih kuća i radio stanica, koji su uvidjeli komercijalni potencijal pank muzike. Najznačajniji za promociju panka i novog talasa bili su tako slovenački Radio Student i beogradski Radio Studio B.
Tek pošto su pankeri označeni kao rušilački element koji svojom pojavom negativno utiču na socijalističku omladinu, reakcija vlasti postaje nešto izraženija. Nije bilo neobično da se koncerti zabranjuju ili prekidaju, a članovi pojedinih bendova su se našli pod prismotrom državnih organa. Jedan od aktera tadašnje scene, pjevač novosadske pank grupe Pekinška Patka, Nebojša Čontić Čonta kaže:
“Stvarno bih volio da vidim svoj dosije u DB-u, ako nije uništen. Ono što je dobro u toj situaciji je da nas nisu prebijali u muriji, a mogli su tada i to. Ali su zato, kad god su mogli, zabranjivali koncerte sa glupim izgovorima – kao odjednom nema struje, pa neće vas izdržati daske na bini u pozorištu – takve stvari su se stalno dešavale.”
Ovakav način obračuna sa radikalnim umjetnicima prisutan je u svim represivnim sistemima, tako da je bilo za očekivati izvesne represalije. One međutim, možda nisu ni bile potrebne jer su akteri pank pokreta u SFRJ bili mahom apolitični mladi ili studenti, kojima je glavni cilj bio stvoriti prostor za slobodno izražavanje. Iz ovoga se može zaključiti da je suštinska karakteristika “prvog talasa” jugoslovenskog panka – potpuna apolitičnost. Važno je dodati da su prvobitni pripadnici pank subkulture dolazili iz redova srednje klase, pa je za očekivati da su oni makar prikriveno, osjećali moralnu potrebu, da braneći sopstveni status ujedno brane i politiku koja je pospješivala razvoj upravo tih slojeva.
U njihovom izražavanju gotovo da nije bilo dublje političke pozadine. Član jednog od prvih beogradskih pank bendova Urbana gerila, Branko Rosić – Rosa izjavljuje da “pank pokret ovdje nije bio politički (pokret)“. To zasigurno pokazuje da pankeri nisu namjeravali da mijenjaju postojeći sistem nekim drugim. Sa takvom konstatacijom se podudara izjava Gigija, pjevača kultnog slovenačkog pank/ hardcore benda U.B.R u intervjuu za američki fanzin Maximum Rocknroll, koji na pitanje da li su članovi benda antikomunisti i da li su anarhisti odgovara:
“Ne, mi nismo antikomunisti, iako mrzimo komuniste oportuniste. Mrzimo one komuniste koji posjeduju Mercedez i žive u vilama. Mi nismo anarhisti. Mozda zapravo jesmo, ali sebe ne smatramo anarhistima.”
Socijalističke vlasti, koje su izašle na kraj sa mnogo ozbiljnijom prijetnjom od ove politički nedefinisane subkulture mladih, pronašle su lagan način da stave pod kontrolu nezadovoljnu mladež. Pružajući im podršku u vidu pojavljivanja na omladinskim festivalima, dodjeljivanja najvažnijih državnih nagrada, izdavanja ploča za državne izdavačke kuće, bendovi su lagano tonuli u mainstream i ubrzo su prestali da predstavljaju ikakvu prijetnju. Tako se dešava da se politička retorika pank bendova, ukoliko i je bila prisutna, u potpunosti odbacuje, dok muzika pravi zaokret od žestokih gitarskih rifova ka mekanim pop rok radijskim hitovima.
Sa ove vremenske distance pank pokret u SFRJ ne izgleda drugačije nego kao neartikulisani pokušaj djece partijskih i vojnih funkcionera da se igraju buntovnika i izgleda da je potrajao tek toliko da ostane zabilježen kao samo još jedan u nizu fenomena jugoslovenske pop kulture. Poput njegovog starijeg brata u Engleskoj, imao je ograničen rok trajanja, izazivao interesovanje ljubitelja muzike i pojedinih državnih službi, zgražavanje dušebrižnika nad sudbinom socijalističke omladine, da bi na kraju izgubio bitku sa establišmentom, a sami se akteri okrenuli drugim sferama interesovanja i umjetničkog angažmana.
globalcir.com/visoko.co.ba
